Νόστος

Να λοιπόν που φτάσαμε στο 2008 και στις 8 Ιανουαρίου θα βρίσκομαι στην Βοστώνη τριάντα δύο χρόνια. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Δεν είμαι σίγουρος εάν θα έπρεπε να σκέφτομαι. Τριάντα δυο χρόνια δεν είναι λίγα. Οι αναμνήσεις; Τεράστιες. Καλές, κακές, πολύ καλές, πολύ κακές. Κάτι μου λέει μέσα μου πως θα ήθελα όλες αυτές να ήταν αναμνήσεις από την Ελλάδα. Τι πάει να πει αυτό δεν ξέρω. Όπως δεν ξέρω τι είδους αναμνήσεις θα ήταν αυτές.
Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να κάνω μια παράλληλη ζωή με
τους καλούς φίλους από την μια μεριά του Ατλαντικού
και χαίρομαι για εκείνη που έκανα με τους καλούς φίλους
από την άλλη. Χαρούμενος πάντοτε μέσα στο αεροπλάνο
που με πήγαινε και με έφερνε.
Και να που το κείμενο από μόνο του με έφτασε στο
επίμαχο σημείο. Στην ερώτηση που υποβάλω στον
εαυτό μου κατά καιρούς.
- Πόσο Πολύ Μετανάστης Είμαι;
Η πραγματική και αληθινή απάντηση στο ερώτημά μου
κρύβετε πίσω από μια και μόνη λέξη. Πληροφόρηση!
Από την πρώτη μέρα που έφτασα σ’ αυτόν το τόπο, μαζί
με όλα τα καινούρια που έβλεπα και που έπρεπε να μάθω,
δεν έπαψα ποτέ να συνεχίζω να ασχολούμαι και να
μαθαίνω για το τι γίνετε στην Ελλάδα. Οι τρόποι
ήταν διάφοροι. Ελληνικές εφημερίδες όπως
ο Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης, Αθηναϊκές που
ερχόντουσαν καθυστερημένες, τηλέφωνα ( πανάκριβα τότε )
σε φίλους, το τοπικό Ελληνικό ραδιόφωνο που με διάφορες
εκπομπές και δελτία σου έδιναν μια σχετική εικόνα. Μα πιο πολύ τα ταξίδια στην Ελλάδα που σε έφερναν στην πηγή.
Στην πραγματικότητα δεν ήμουν μόνο εγώ αλλά και όλοι
όσοι είχαν την ίδια θεωρία. Ναι μεν εδώ αλλά και όσο
μπορούμε να αισθανόμαστε ότι είμαστε και εκεί.
Είναι αστείο. Μα αυτό δεν έκαναν όλοι οι μετανάστες
από καταβολής μετανάστευσης του μέσου Έλληνα;
ΝΟΣΤΟΣ. Τι ωραία λέξη. Αυτό θα είναι το όνομα που
θα δώσω στο επόμενο σκάφος μου.
Και κάτι άλλο. Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την
Θάλασσα υπάρχει αυτή η κρυφή ψευδαίσθηση .
Ότι ώρα θέλω μπαίνω στο σκάφος και γυρνάω πίσω.